Het klinkt alsof er een steen door de ruit vliegt. Uit het niets glijdt de glazen lijst met daarin een Mondriaan-replica van de muur. De grond ligt bezaaid met glasscherven. Ik loop naar de kelder van het NVJ-gebouw om de stuifzuiger te halen en begin daarna met het verwijderen van het glas. Niet veel later gaat de deurbel. We hebben op deze dinsdag in mei een afspraak met Henk Blanken, die al jaren voor Villamedia schrijft en een gelauwerd journalist is.Henk lijdt aan de ziekte van Parkinson. Ik heb wel wat over die ziekte gelezen, maar nog nooit iemand ontmoet die er daadwerkelijk aan lijdt. Henk is moeilijk te verstaan. Ik voel me daar opgelaten over, wat natuurlijk onzin is. Hij vertelt over zijn nieuwe ideeën en wat hij nog graag voor Villamedia wil schrijven.Ik doe het raam dicht om me beter te kunnen concentreren op wat Henk zegt. Het wordt daardoor warmer in de ruimte, tenminste zo lijkt het. Er vliegt een bromvlieg door de kamer en ik blijf ook maar naar de glasscherven kijken. Bij het afscheid valt Henks wandelstok op de grond.Na het vertrek van Henk ben ik teleurgesteld. In mezelf. Ik liet me afleiden door zijn gebreken en zag daardoor zijn vuur niet. Dat vuur dat nog steeds in hem brandt en maar niet lijkt te doven. Of zoals hij het zelf in een prachtig persoonlijk verhaal voor Villamedia formuleert: 'Zo lang ik kan schrijven, lezen en denken, laat ik me zelfs de billen wassen door een zuster van de thuiszorg, schreef ik ooit - en dat is toch een heel aardige zin.'