Even dacht ik dat hij zou gaan huilen. Als ik daar had gestaan, had ik het niet droog gehouden. Hij voelde zich vooral overrompeld, zei een dankbare Marcel Gelauff op het podium in een zaal van het museum Singer in Laren tijdens zijn afscheid van de NOS. De langstzittende hoofdredacteur van de Nederlandse Omroep Stichting had voor zijn afscheidsspeech anderhalf uur lang lof en respect in allerlei vormen in ontvangst genomen. Collega's voerden sketches op, lieten videoboodschappen zien en onderzochten de mogelijke betekenis van zijn voornaam. Naast deze warmte en vrolijkheid werden er ook beelden van de ramp met MH17, de val van Kabul, indringer Tariq Z. en andere ingrijpende gebeurtenissen die zich afspeelden tijdens zijn hoofdredacteurschap op een scherm getoond. Ook nam Gelauff deel aan een podiumdiscussie over de toenemende druk op de persvrijheid en de veiligheid van journalisten. Misschien kwam het doordat ik honger had, maar na het zaalprogramma voelde ik me als moppereend. Het personage uit het gelijknamige kinderboek dat met een steeds groter wordende donderwolk boven zijn hoofd rondloopt en andere dieren met zijn chagrijn aansteekt. De zware nieuwsbeelden en het besef dat het gevecht tegen de Fake News-gemeenschap misschien pas net is begonnen, hadden de mooie indrukken in mijn hoofd verdrongen. Terwijl ik toastjes in mijn mond propte, keek ik even naar zijn opvolger Giselle van Cann. Over de beelden die we te zien zullen krijgen als haar vertrek ooit gevierd wordt, durfde ik niet na te denken. Tot overmaat van ramp was ik het afscheidscadeau vergeten. Aan het einde van de avond stond Gelauff in de buurt van de uitgang om zijn gasten uit te laten. Hij lachte en zag er gelukkig uit. Ik moest aan het einde van Moppereend denken, als zijn donderwolk zo groot wordt dat hij uit elkaar barst en een gigantische regenboog laat verschijnen.