Kasteel Radboud, Medemblik. Een zonnige zondagmiddag. Ik ben door fotograaf Duco de Vries uitgenodigd om iets te vertellen over zijn langjarige samenwerking met Villamedia, tijdens de opening van zijn overzichtstentoonstelling en de presentatie van zijn fotoboek De Ontmoeting.Het programma begint met een muzikaal duo. Duco kijkt zoekend de zaal door. Onze ogen vinden elkaar en hij gebaart dat ik naast hem moest gaan zitten, in de rij met een vijftal stoelen. De enige stoelen in de bomvolle kasteelzaal.Ik kruip uit mijn hoek en loop naar voren. Onderweg zet een ouder iemand me uit jaloezie met zijn wandelstok een hak, maar het kan ook een oneffenheid in de vloer zijn.Duco geniet van het optreden. Absorbeert het. Af en toe schreeuwt hij zelfs. Na het optreden vertelt een historicus over kasteel Radboud en over de Nachtwacht die hier tijdens de oorlog kortstondig werd verstopt. Dat wilde ik ook vertellen.Daarna deelt Duco's vriendin een prachtig verhaal over hun ontmoeting en over zijn persoon. Wie Duco niet kent, doet zichzelf eigenlijk tekort. Ik ken weinig mensen die zo innemend, empathisch en intens zijn. Ze zingt ook hun lievelingsliedjes. Ik heb iets in mijn oog zitten.Als ik de microfoon krijg, galmt het applaus voor haar nog na. Hier kom ik nooit overheen, denk ik. Ik zeg het ook in de microfoon. Gelach. Ik begrijp niet waarom de A4'tjes in mijn handen trillen.Een anekdote waarmee ik Duco's werkwijze uitleg, speelt zich af in 2017. Voor Villamedia zal hij Kim van Keken en Eric Smit fotograferen, die dan net zijn verkozen tot Journalist van het Jaar.Kim zit in het buitenland, dus haar hoofd is op een bord geplakt. Na het koffiedrinken in het plaatselijke café togen ze naar begraafplaats Driehuis Westerveld. Daar krijgt Duco Eric zover dat hij tussen de graven gaat liggen, met het bord met Kim in zijn handen.Het resultaat is fantastisch. Je ziet Eric volledig ontspannen naast de doden liggen. Leunend tegen een boom, zijn handen achter zijn hoofd gevouwen. Alsof hij het wekelijks doet.Na het zaalprogramma sta ik buiten in de zon. Een man komt naar me toe: 'Fantastisch gesproken, je hebt daar echt talent voor.' Daarna lacht hij hard en laat hij me in onzekerheid achter.De signeerrij voor Duco wordt langer en langer. Tussendoor nemen we gauw afscheid. Een knuffel. Wederzijdse dankbaarheid. In de auto terug denk ik: we moeten vaker onszelf vieren, eigenlijk constant.