Roel Wiche hield het niet droog en Sabine Wichem is op een fotografische ontdekkingsreis
De ene keer lukt het beter dan de andere keer. Het liefste maak ik een nieuwsbrief met een lichte toon en afwisseling tussen stukken die je kunt typeren als een doordenkertje of een knipoog. Deze week vind ik het soortelijk gewicht wat aan de hoge kant. Met het verhaal over een gesloten overheid (geen camera's bij de ontruiming van nertsen), met de overpeinzingen van Thomas Rueb (willen we journalisten nog geloven?) en het persoonlijke relaas van Roel Wiche (chef droevige verhalen). Toch zijn al die stukken meer dan de moeite waard. Net als het mooie interview met fotograaf Sabine van Wechem. Geen knipoog, wel een juweeltje. Doe ik het ook voor.
De keuze voor fotografie had een onverwacht grote impact
Veertien jaar werkte ze in de reclamewereld, nog maar kort in de fotografie. Met haar sociale documentaires valt Sabine van Wechem direct in de prijzen. ‘Het is zo spannend, omdat ik nog veel niet weet.’ Frits Baarda gaat langs bij een fotograaf die bezig is met een lange ontdekkingsreis. Ze loopt stage bij de Volkskrant en duikt diep in haar eigen documentaire projecten. Daarnaast maakt ze vrij werk, met de camera verkent ze haar eigen liefdesleven.
Thomas Rueb: Niet zozeer de bereidheid tot lezen loopt gevaar, het is de bereidheid tot geloven
Niet zozeer de bereidheid tot lezen loopt gevaar, het is de bereidheid tot geloven, zegt Thomas Rueb in een column uitgesproken in de uitzending van Met het Oog op Morgen op 13 juni, ter gelegenheid van de uitreiking van de Brusseprijs voor het beste journalistieke boek. NRC-journalist Thomas Rueb zat dit jaar in de jury van de prijs, en won de Brusseprijs in 2019 met het boek Laura H. Zijn column is een lofzang op het journalistieke boek.
Hoe sportjournalist Roel Wiche op slag ‘chef droevige verhalen’ werd
Na 21 jaar op de sportredactie van De Limburger werd de agenda van Roel Wiche plots leeg geveegd. Geen enerverende sportzomer, geen Olympische Spelen. Op verzoek maakte hij een switch naar het coronateam, waar de aangrijpende verhalen hem meteen bij de keel grepen. Hij schreef zijn verhaal op voor jou.
Frits van Exter: ‘Raad voor de Journalistiek is geen cafetaria’
Fouten maken we allemaal. Dus klaagt het publiek bij de omroep, krant of website over het wangedrag van journalisten. En bij de Raad voor de Journalistiek als het antwoord niet bevalt. Diezelfde media hebben weer een mening over wat de raad daarmee doet. Nu heeft de raad een voorzitter die dol is op kritiek. En een column heeft bij Villamedia. Wat een uitkomst. Voorzitter Frits van Exter blikt terug op 2019 en constateert dat hij niet aan het hoofd staat van een snackbar. Wat doet hij dan wel? Dat legt hij uit in zijn column De Mores.
Het lijkt allemaal zo goed geregeld in Nederland
Persvrijheid is een groot goed. Journalisten moeten onbelemmerd hun werk kunnen doen. Vraag het een minister of Kamerlid en je krijgt instemmende reacties. Totdat het spannend wordt. Dan sluiten de luiken zich en is er niets mogelijk. Een vervelend voorbeeld daarvan is het kort geding dat fotograaf Olivier Middendorp verloor. Hij wilde de ontruiming van nertsenfokkerijen fotograferen en werd daar weghouden. Hij zou toch eens ziek worden. De rechter ging daarin mee. Terwijl Middendorp desnoods met een drone door de stallen was gevlogen om zijn eigen veiligheid niet in gevaar te brengen. Lees hier waar een klein land klein in kan zijn.
Nu we er toch zijn. Deze stukken zijn ook de moeite waard:
360Storybank: een pilot voor kwaliteitsjournalistiek vanuit de héle wereld